Kolejna letnia odsłona Wieliszewskiego Krosingu, tym razem
odbywała się w Krubinie. Jak to bywało w poprzednich edycjach przed biegaczami
rywalizowali rowerzyści. Tym razem nie startowali indywidualnie w odstępach czasowych,
a razem. Razem ale biegowo i mieli do
pokonania pewien odcinek biegiem by dopaść do swojego roweru i ruszyć na trasę.
Taka trochę maniana, ale zawsze jakieś nowum. Zwyczajowo pokonujemy trasę z
zeszłego roku z tym, że w odwrotnym kierunku. Trasa jednak jak się przekonałem była trochę skrócona w stosunku do
ubiegłorocznej. To , co pamiętam biegliśmy przez jakiś opuszczony PGR , a tym
razem tego elementu nie było, za to trasa nabrała wyścigowego wymiaru
dziesięciu kilometrów, choć niektóre gps’y po zawodach pokazywały 10,2 km . My biegacze, oczekując na ostatnich
zmordowanych rowerzystów wystartowaliśmy z tego powodu parę chwil po 12. Pogoda
typowo letnia, słonecznie z lekkim zachmurzeniem i temperaturą w granicach 20
stopniu do tego dystansu przedstawiała się znośnie. Po sobotnich wyczynach nie
mogłem wczuć się , w potencjał na co dziś będzie mnie stać. Rozgrzewkowe
przebieżki też nie wniosły w tym temacie nic szczególnego. Postanowiłem
początek potraktować rekonesansowo, a potem wraz z zebranymi odczuciami
rozwinąć temat. Tuż po starcie i krótkiej prostej po łące stawka biegaczy
musiała pólkolistym zakrętem na podbiegu wbiec na kostkową drogę od frontu
remizy i tu już było prosto około czterystu metrów przez miejscowość.
Kostka
się skończyła i lecimy dalej prosto, ale już po polnej drodze, a raczej jej
bokami po wyjeżdżonych ścieżkach przez rowerzystów. Ratować się tak można było
jednak krótkimi odcinkami i nie uniknionym było jednak mielenie suchego piasku. Potem ścieżka stała
się bardziej utwardzona , ale za to częściej pofałdowana. Tu już sytuacja jeśli
chodzi o początkową stawkę była
wyklarowana. Trzech zielonych z Płońska nawet nie widziałem. Daleko czarne
plecy Marka Sotka i za nim biały tshirt
Grześka Chojnackiego. Jeśli chodzi o Grześka, to w trakcie rozgrzewki w wyniku
zapytania przez koleżankę, w której towarzystwie między innymi prowadziłem
rozruch, czy dziś będę lepszy od niego, odpowiedziałem ,że będę się starał. Tak
się składa , że ostatnio często się z kolega ścigamy.
I właśnie w związku z sytuacją na
trasie kombinowałem jak zmniejszyć separację między mną , a nim , by mieć
możliwość do przeprowadzenia ataku. Tak gdzieś w połowie dystansu, czekał nas
asfaltowy odcinek drogi na przestrzeni około pół kilometra, może? Jednak zanim mogłem wbiec na niego, dogonił
mnie kolega z Serocka. Na pleckach przedstawił się jako Tomek poprzez
wyprzedzenie mnie. Dogonienie musiało kosztować go trochę siły , bo po chwili
znów wyszedłem na prowadzenie. Właśnie na tym odcinku asfaltowym poczułem trochę
ulgi od krosu i można było wyrównać krok. Tu zauważyłem, że kolega nadal zbiera
się po pogoni, wtedy zaproponowałem mu współpracę na dalsze pokonywanie trasy i
naświetliłem cel : gonimy tego białego ( chodzi oczywiście o kolor koszulki , a
to był właśnie Grzegorz ). Na odcinku asfaltowym ja dyktowałem tempo ,
jednak po zakręcie w prawo, znów znaleźliśmy się na polnej drodze i tu
nastąpiła zmiana z kolegą, czyli podjął współpracę. Potem, po jakimś odcinku
znowu ja przejąłem inicjatywę. Udawało się nam trzymać rygor tempa , co owocowało , że odległość do odrobienia
skutecznie malała. Ostatni długi odcinek prowadzący do mety przebiegał na
wielkiej łące. Jeśli ktoś z widzów miał lornetkę mógł śmiało obserwować ostatni
etap rywalizacji. I ja zdałem sobie sprawę ,że to końcówka i jeśli chcę
zrealizować swój plan to trzeba się spinać. Sądziłem, że mój współpartner też
się zepnie i nasza wspólna rywalizacji nakręcając nas pozwoli łyknąć kolegę,
ale tak nie było . Kolega jednak, lekko został i musiałem poddawać się
indywidualnej gonitwie. Na finiszu celu
nie udało się zrealizować , choć było blisko, tylko lub aż, z pięciosekundową
stratą. Co by nie było najważniejsze , że nie było nudno i sporo emocji. Kolega z Serocka miał do mnie
taką samą stratę. Porównując wyniki, aż samo przychodziło na myśl , co by było
gdyby. Bo jak się okazało kolega Grzegorz , który dobiegł piąty, też miał 5
sekund straty do Marka. Pierwsza zielona trójka z Markiem Dzięgielewskim na
czele, daleko poza naszym zasięgiem, raczej mnie nie interesowała. Tak sobie
teoretycznie kalkuluję, że gdyby udało się mi , czy nam, dogonić kolegę
Grzegorza trochę wcześniej, to mogłoby dojść w wyniku wyścigowej rotacji nawet do
zagrożenia pozycji Marka Sotka. Na pewno , by musiał powalczyć. Taka dywagacja,
ale coś w tym jest, bo nie sądzę, że ci co wygrali, a są z jednego teamu,
rozbili się już na początku dystansu. Biegli sobie razem , stwierdziwszy w dniu
dzisiejszym brak zagrożenia, a dopiero na tej łące nastąpiło rozstrzygające
kryterium w rozdziale podium , co w jednej trzeciej na korzyść Marka
Dzięgielewskiego, było do przewidzenia.
Bieganie to też taktyka, ale trzeba
mieć z kim sobie ją opracować, a niejednokrotnie powstaje na bieżąco, w trakcie
tak jak było w moim przypadku i kolegi Tomka. Czas zwycięzcy to 38:44, pewnie mógł być
lepszy, ale nie musiał. Mój natomiast to 40:03, powinien być lepszy, ale nie
było jak. Po biegu otrzymaliśmy kolejny ekologiczny medal cyklu, tym razem 1. 2
i 0 już mam. Jesienią dołożyć 5 i będzie komplet : 2015. Ubytek energetyczny ,
w oczekiwaniu na dekorację i ostatnich dobiegających, uzupełnialiśmy grochówką
, ciastem drożdżowym i bananami. A na deser kawka lub herbatka. Stawkę dzisiejszych
biegaczy zamknęła pani pokonująca trasę boso, trochę nie wiem po co, bo
zbliżając się do mety po trawiastym ,wysuszonym podłożu nie wyglądała
przekonująco ,że robi jej to przyjemność. Ja bym tego nie polecał na zawody, raczej
na trening, ale umiarkowani, to tak. Czas było się zbierać, bo czekał mnie
jeszcze jeden etap biegowy tego maratonu. Tym razem w Górze Kalwarii.
#########################
To był bieg na okoliczność
345 lecia miasta. Kiedy tam dotarłem okazało się ,że numerków nie będzie , a
organizator zaprasza do biegu w koszulce którą każdy dostawał w biurze zawodów.
Można było się tego spodziewać gdyż w regulaminie zaznaczone było, że bieg
będzie pilotował jeden radiowóz, a drugi będzie zamykał stawkę. Określono
również temp biegu na 6 do 6:20 /km. Czyli spacer biegowy, co na chwilę obecną
zdecydowanie mi odpowiadało. Na miejscu spotkałem kolegę Piotra z żoną z mojej miejscowości
i jeszcze jednego którym pokonywaliśmy
dwie pętle po centrum miasta.
Towarzyszyła nam nie tylko w biegu, ale i w
konwersacji świeżo poznana koleżanka. Te
nie całe pięć kilometrów pomimo braku ścigania pokonaliśmy nie wiadomo kiedy.
Po prostu dystans został przegadany z przerwami na pozdrowienia dla
obserwujących biegaczy mieszkańców miasta. Po ostatnim okrążeniu pilotujący
radiowóz nie skręcił w ostatnią prostą prowadząca do mety, co spowodowało ,że
niektórzy tzw. ambitni polecieli dalej mocno przyśpieszając, co rozbawiło nie
co obserwatorów. Znam to z relacji, bo nasza grupka raczej zamykała ten pochód
biegowy. Medali na mecie starczyło dla wszystkich.
Obok była scena z występami,
a nie opodal , zakątek gastronomiczny i kilka odpustowych kramów. Wieczorem na
tej scenie miał zagrać zespół „Wilki”, ale zmęczenie i znużenie, a i
perspektywa wczesno porannej pobudki w poniedziałek nie pozwoliła mi zostać na
tej zabawie. Może innym razem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz