To była impreza biegowa wyszukana przez kolegę Kamila.
Podstawowym walorem jej to bliskość, że bez parcia dojechaliśmy tam w pół
godziny. Kiedy znaleźliśmy się już na miejscu od razu było widać, że to co się
tu przygotowuje to takie powszechne ruszenie. A inicjatorką tego była Pani
Katarzyna mieszkanka tej miejscowości, której inicjatywę w sumie podjęły dwie
sąsiadujące wioski.
Wartością dodaną była integracja lokalnej
społeczności , jeszcze większa ,bo to co zobaczyliśmy już było godne
pozazdroszczenia. O godzinie 11 na krótszym odcinku pościgały się dzieci, dla
których przygotowane były specjalne medale. O godzinie 12 nadszedł czas na
pozostałych. Dystans deklarowany to 4,5 km . Na linii startu widać było sporo
osób przypadkowo- okolicznościowych , ale nie brakowało też tych wyglądających dość
profesjonalnie.
Trasa wytyczona była na
jednej pętli po lokalnych drogach częściowo asfaltowych ,gruntowych, leśnych
jak i polnych, a zabezpieczenia trasy nie powstydził by się nie jeden
profesjonalny bieg. Obsługę rozwieziono dwoma szczególnymi transporterami’’
wiejskimi ,, . Zabłądzić, po prostu było
by trudno.
Odliczyliśmy do startu i biegniemy. Ja z Kamilem dość zachowawczo.
Kolega jeszcze odczuwał orientację stukilometrową po Kampinosie, ja natomiast
miałem w nogach sobotni sprawdzian na pięciokilometrowym parkrunie. Ale furorę od początku jednak robił
człowiek w dżinsach, który wyciął tak ostro ,że gdyby nie jego strój, to mógł
wzbudzić respekt.
Jednak to tempo zdołał utrzymać może 300 metrów, a potem
spokojnie wchłonął go peleton. Pierwszy zakręt zabezpieczany był przez
sympatyczną złotowłosą motocyklistkę, która poza tym cykała też fotki. Fotkę
cyknęła nam też pani zabezpieczająca najbliższe rozstaje, a dogadaliśmy to z
nią robiąc rekonesansową rozgrzewkę. Oczywiście staraliśmy się być jak
najbardziej widoczni i fotogeniczni. A jak wyszło ? To widać .
Od tego momentu
zdecydowanie wyszedłem na prowadzenie i wkręciłem się w tempo, które planowałem
dowieźć do mety. Skupiłem się na tym i jakby po włączeniu tempomatu sunąłem do
przodu, co raz mijając kogoś z obstawy w odblaskowej kamizelce. Czułem się teraz jak
Kenijczyk biegnący po wygraną, pilotowany przez samochód –pilota ( takie cinqechento
ochrony, ale zawsze ). Cisza ,spokój, piękna jesienna pogoda, no i wizja
zwycięstwa to jest. Aż chce się lecieć. Jak to na terenach wiejskich
,napotkałem kilka swawolnie biegających piesków, ale tylko jeden miał na mnie
chęć, ale rozpoznaliśmy go jeszcze na rozgrzewce, zatem nie dałem się zaskoczyć.
Rozgrzewkowy rekonesans z Kamilem zrobiliśmy zarówno na początek jak i na
koniec trasy, dlatego wiedziałem z wyprzedzeniem ile mi jeszcze zostało mi dystansu do
ostatecznego finiszu.
Przez cały bieg, po wyjściu na prowadzenie , ani razu
nie obejrzałem się , wychodząc z założenia , że robię co mogę , a jak będzie
ktoś lepszy, to i tak mnie dojdzie. Wtedy będę się martwił jak odeprzeć atak.
Tym razem jednak takiej sytuacji nie było i finiszowałem zgodnie z ustalonym
schematem.
W chwilę po mnie pojawił się drugi finiszujący zawodnik. Potem i
trzeci, by za nim można było zobaczyć pasjonującą walkę o czwartą pozycję
kolegi Kamila, który odparł atak rywala dosłownie na ostatnich paru metrach.
Już za moment pojawiali następni finiszujący , a na ich szyjach zawieszano
medale z napisem „I Runda Sąsiedzka” , co wyraźnie określało formułę tego
biegu. To to ona zadecydowała o tym, że podium nie było tu najważniejsze i dlatego go nie było, a o tym kto uplasował się
na pierwszych pozycjach oznajmiła pani Kasia tuż przed rozpoczęciem losowania
różnych ciekawych i funkcjonalnych gadżetów. Tu dodać trzeba ,że losowanie
głównie polegało, na ustaleniu kolejności szczęśliwców ,bo nagród starczyło dla
wszystkich. W między czasie , tak oczekujący jak i już wylosowani mogli upiec
sobie kiełbaskę przy ognisku lub poczęstować się jakimś smakowitym wypiekiem z
długiego stołu teodorskiego i napić się kawy lub herbaty wedle upodobania.
Napoje te były przygotowywane na bieżąco dzięki czajnikom elektrycznym
zasilanym energią od jednego z sąsiadów. Czyli znowu widać było sąsiedzkie współdziałanie w dobrej
sprawie.
Do organizacji takich zawodów skłoniła panią Kasię spontaniczna
decyzja po jednym z masowych biegów w stolicy, w którym uczestniczyła z grupką
właśnie swoich sąsiadów. W tym dniu w Teodorowie rządzili pasjonaci biegania
oraz ich przyjaciele, a wszyscy inni świetnie się bawili . Emanująca od
organizatorki pozytywna energia i obietnica powtórzenia tej imprezy za rok
,wróży że znowu też tu się pojawimy, tym bardziej, że mamy tu już przyjaciół
biegowych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz