Byłem tu na poprzedniej edycji i po walce szczególnie w
pierwszej części z dwoma młodymi reprezentantami klubu Warszawiaky, udało mi
się być pierwszym, zarazem osiągając niezły czas, mocno bliski 17 minut, zatem
i w tym roku tu się pojawiłem. Wtedy byłem z kolegą Pawłem , tym razem z
Kamilem. To jego dystans na szybkość. Co prawda wczoraj ścigaliśmy się w Wawrze
na podobnym , ale w krosie, a tu cały czas prawie asfalt poza
stupięćdziesięciometrowym dobiegiem do mety. Trasa trzeba powiedzieć szybka na
odcinku Głuchy-Dębinki.
Okres przełomu września i października to czas
sprawdzianów biegowych dla młodzieży w krosach i nie tylko i pewnie dlatego jak
zauważyłem nie jednokrotnie łączone jest to z otwartym wyścigiem dla dorosłych.
Trochę ubolewam, że nie dzieje się tak w naszych sąsiednich miejscowościach, a
miało by to wymiar w szerokim tego słowa znaczeniu promocyjny dla aktywności
ruchowej na zasadzie , spójrzcie jak to robią starsi i jeszcze ich to bawi. Ale
tyle narzekania. Tu były biegi dla młodzieży, tyle że oczywiście na krótszych
dystansach, choć na tej drodze na tę okoliczność wykluczoną z ruchu . Dystanse
odpowiednio pooznaczane były farbą na drodze w postaci liczb 2400 , 1200, 600m
do mety. Pamiętałem te oznaczenia ,bo okazywały się dla nas świetną informacją
w którym momencie dystansu aktualnie się znajdujemy. Frekwencja w tym roku
wydawała się być znacznie mniejszą niż poprzednio, ale pojawiła się
reprezentacja Bobrów kilka osób miejscowych, a i kolega Tadeusz ze swoim
bratem, którego ostatecznie też przekabaciliśmy na udział w biegu, choć jego
dyspozycyjny strój dalece odbiegał od ostatnio lansowanych przez sklepy
biegowe. Ale tu zadziałało hasło „liczy się udział” i tak też się stało.
Chłopaki pojawili się prawie w ostatnim momencie przed startem, gdyż Tadeusz
brał udział w ćwierćmaratonie w Radzyminie. Taka komercyjna ściśle impreza
pierwszo- edycyjna, z której ja pomimo bliskiej lokalizacji zrezygnowałem na
korzyść „norwidowskiego”. A u nas tłoku
na starcie zlokalizowanym w sąsiedztwie dworku będącego miejscem urodzenia
wieszcza nie było. Jeszcze chwilę przed startem , będąc w pobliskim sklepiku
dowiedzieliśmy się ,że aktualnie dworek znajduje się w prywatnych rękach i nici
z jego zwiedzania , a nawet oglądania obejścia. Może kiedyś ,przy następnej
okazji. Te prywatne ręce to pani Beata Tyszkiewicz, choć ja sądzę ,że zawiaduje
tu jej córka mająca zacięcie hippiczne, co ujawniało się po widoku rumaków w
obejściu. Oczywiście zerkaliśmy przez płot. Taki ze sztachet, klimatycznie
wiejski. Kiedy przyszła pora na start my nastawialiśmy się ,że pogalopujemy
właśnie jak te rumaki i kolega Kamil rzeczywiście dał ostro od początku, a za
nim jeszcze jeden zawodnik. Znając możliwości kolegi specjalnie nie przeraziłem
się i spokojnie zebrałem się do pogoni. Po niedługim czasie minąłem
nieznajomego , by za moment być przy Kamilu i przypomnieć mu ,że to dopiero
początek. On jednak z uporem maniaka tak startuje, co widać w ostatnich
startach gdzie się ścigamy. Jak się okazało tym razem zabrakło ,kogoś tempowo
zbliżonego do mojej dyspozycji i z dystansem musiałem zmagać się sam. Goniłem
pilotujący samochód ,z którego organizator robił zdjęcia moim dyżurnym
aparatem. W połowie dystansu sugerowałem mu żeby cykał też tym na dalszych pozycjach
jednak on konsekwentnie pilotował i dopiero na mecie kilkoro zawodników
załapało się pod obiektyw.
Meta była moja z dość sporą przewagą nad Kamilem i
zawodnikiem który też miał zdecydowany początek. Z relacji Kamila , zastosował
się do mojej uwagi rzuconej w biegu i pozwolił dogonić się rywalowi , by w
drugiej części urwać się i zająć miejsce za mną. Za linią mety uzupełniliśmy
kalorie zapakowane w pączki, a później po dekoracji we wszystkich kategoriach
uzupełnialiśmy szczątkowo białko ukryte w grillowanej kiełbasce. Po tak miło
spędzonym pikniku zadowoleni wracaliśmy do domu i nie z powodu nagród, a była
to piłka futbolówka , ile z możliwości mocnego pobiegania, co raczej jest
trudne w samotnej sesji treningowej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz