Jest to impreza cykliczna, jak można zauważyć, jednocześnie
połączona z jarmarkiem i festynem . Zatem każdy coś dla siebie tu znajdzie,
miło i ciekawie zagospodaruje czas. Dlatego warto przybywać tu z familią ,bo
nudzić się raczej nie będzie. Z racji bliskości, a już i sentymentu staram się
tu wystartować bez względu i pomimo wszystko. Tym pomimo wszystko to były moje
bolączki, ostatnio dość cyklicznie występujące, mojego kręgosłupa. Konkretnie
odcinka lędźwiowego i choć już ustępujące ale jeszcze odczuwalne. Dlatego też
nie zakładałem tu specjalnej walki tym bardziej, że kategoryzacji wiekowej tu
nie ma , a w open pojawili się koledzy młodsi
i znacznie szybsi. Mam tu na myśli kolegę Sylwka Kuśmierz i Zbyszka
Lamparskiego z tych, co znam raczej dobrze . W zeszłym roku pomimo ,że
przybyłem z zapasem czasowym to było trochę maniany w biurze z wydawaniem
numerów. Tym razem wyciągnięto wnioski i usprawniono obsługę, że o obsówce nie było mowy i dlatego do startu miałem sporo
czasu, który zagospodarowałem na rozgrzewkę ze Zbyszkiem.
Tym bardziej, że jakby staliśmy się jedną
ekipą w tej imprezie ,bo Zbychu skorzystał z mojego auta, które stało się naszą
bazo-szatnią itp. na ten czas. Jako ,że na trasę deklarowaną na dystans 10 km,
składało się pięć pętelek nico różniących
się od tych z poprzednich edycji, postanowiliśmy w ramach rozruch jedną
zaliczyć rozpoznawczo, bo Zbychu tu jeszcze nie biegał. Dla mnie główna różnica
polegała na tym, że nie będziemy przebiegali przez podwórko sąsiadujące
bezpośrednio z terenem kościelnym, a była to nie wątpliwie oryginalna atrakcja.
Ruszyliśmy truchcikiem ,by dosłownie po pięćdziesięciu metrach w bocznej
uliczce dostrzec moją koleżankę klubowiczkę Patrycję, od dwóch tygodni
wicemistrzynię Europy w biegu 24 godzinnym z Turynu.
Jak nic przerwa na przywitanie
musiała być obowiązkowa, po czym ruszyliśmy dalej , by pozwolić spokojnie
przygotować się koleżance do startu. Charakterystykę trasy należy zaliczyć jako
typ krosowy o zróżnicowanym podłożu. Był dukt, asfalt, kostka, tłuczeń, żużel i
ubity odcinek z gruzu budowlanego. I tego ostatniego obawiałem się najbardziej,
ze względu na niedawne moje dolegliwości, bo tu biodra w trakcie biegu ulegały
wymuszonej poziomej rotacji, co bardzo zakłócało stabilizację kręgosłupa. Tu
planowałem szczególnie uważać. Trasa została rozpoznana , jeszcze trochę
rozciągania pod okiem Zbyszka i czekamy na start. W między czasie nie
omieszkaliśmy zrobić sobie fotek ze strzelcami i przybyłymi z nimi białogłowami
z minionej epoki. Tak nie nudząc się doczekaliśmy się momentu startu o godzinie
11.30.
Bliskość południa plus letnia pogoda z temperaturą 23 stopni, której
ostatnio raczej nie było, mogło odbić się na rezultatach. Kiedy ruszyliśmy,
czołówka wbrew pozorom błyskawicznie się rozerwała. A przyczynkiem tego był mocny
start kolegi Zbyszka, który przystąpił do ucieczki, co mogłem obserwować, bo
początek był lekka z pochylenia i po około 150 zakręt w lewo i za 50 m znów w
lewo. Wszystko było widać jak na dłoni. Groźnie to mogło wyglądać dla
nieznających tematu i możliwości zawodników i rokować , że jest pozamiatane.
Ale to był jednak początek no i te możliwości. Ja natomiast zacząłem badawczo
obserwując ,jak będzie odczuwał trudu biegu mój korpus i w początkowej fazie
podpiąłem się pod dwie panie biegnące obok siebie. Jedną z nich była znajoma
Joasia Schab, którą na ten dystans i w świetle przybyłej konkurencji, można
było typować na wygraną wśród pań. Szczególnie odcinek gruzowy w ich tempie mi
pasował. Jednak później trochę podkręciłem tempo biegnąc z jednym zawodników. Już
uknułem nawet sobie plan ,którym podzieliłem się ze współbiegaczem, by próbować doganiać naszych poprzedników.
Jednak on ten plan odłożył w czasie , w przeciwieństwie do mnie. Na podjęcie
takiej decyzji miał wpływ mojego znośnego samopoczucia, choć ten odcinek gruzowy
każdorazowo dawał mi się we znaki. Z tego co pamiętam udało mi się dogonić
jednego zawodnika, a pozostali jednak byli w tym dniu poza moim zasięgiem.
Warunki pogodowe dawały się w kość , czego przykładem może być jedna z
zawodniczek z którą biegłem w początkowej fazie. Zdaje się ,że na trzeciej
pętli widziałem ją jak siedziała na krawężniku w pobliżu strefy mety. Jak się
dowiedziałem bezpośrednio od niej , to przedobrzyła w tych warunkach pogodowych
i stało się to co się stało. Ja starałem się w miarę utrzymywać tempo Konstans,
jednak w dwóch ostatnich pętlach miałem lekką , średnio dziesięciosekundową
zwałkę. Suma summarum doleciałem na szóstej
pozycji, co na ten dzień było moim optimum. Nasza mistrzyni ultra natomiast
była trzecia wśród pań. Kolega Zbyszek z kolei był , pomimo ostrego tempa w
pierwszej pętli na trzeciej pozycji. Tego tempa na 3:10,a może i lepiej, jednak nie dowiózł, co
było do przewidzenia , bo dzień wcześniej wygrał krosowy bieg w Mińsku na 10
km, co jednak nie było bez znaczenia , ale dzisiaj chciał chociaż trochę
namieszać i sądzę ,że mu się udało, co wiem z relacji tych , co go ścigali tym
bardziej, że zwycięzca Sylwek korzystał z mojej podwózki po zakończeniu do
stacji w PKP i z pierwszej ręki wiedziałem , co działo się w czołówce.Dystans wg. gps'ów wskazywał na 10,2 km, a ja złapałem sobie czas 40:05, co biorąc pod uwagę pełnię warunków tragedią nie jest.
A warto
takie fakty poznawać. Jeszcze warto
wspomnieć, co na następny dzień planowała moja koleżanka ultra. Natomiast miała
pilotować swoją koleżankę w maratonie Orlena na 4:30 i z tego , co wiem nawet
sporo urwały . Pogoda następnego dnia była znacznie bardziej sprzyjająca w
porównaniu z naszą sobotą, co zapewne służyło dziewczynom. Ja byłem szczęśliwy
,że nie zapisywałem się na Orlena, bo nie miałem okazji by poczynić solidne
przygotowania, a dyspozycja potrafi mnie ostatnio zaskakiwać. Z imprezy w
Okuniewie oczywiście jestem zadowolony i polecam wszystkim, co jeszcze nie byli
i nie są malkontentami, bo to Orlen nie jest.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz