To Już XV odsłona tego biegu o historycznym rodowodzie i
historycznym podtekście. Osobiście byłem tu już kilka razy i miałem przyjemność
poznać wszystkie mutacje trasy powstające z przyczyn przeróżnych .Termin
przeprowadzania tego biegu zawsze oscylował pod koniec lutego zbiegając się
możliwie z terminem bitwy, na pamiątkę której, odbywają się także inne
uroczystości upamiętniające . Raz
odstąpiono od tego terminu , ale związane to było z odsłonięciem pomnika u wrót
miasteczka, oczywiście w związku z tym
wydarzeniem historycznym. Tym razem szykowała sięnas spora, pięcioosobowa
ekipa, którą roboczo nazwaliśmy „Grupa Lanosa’’. Lanos to kultowe auto, co
miało uratować polski przemysł motoryzacyjny. Ostatecznie udawaliśmy się we
czwórkę , gdyż kolega Grzegorz postanowił udać się rodzinnie i dać szansę pościgać
się w biegach dla najmłodszych swoim dzieciom. Dodatkowo dzięki temu mamy kilka
fajnych fotek zrobionych przez jego małżonkę. Gdy znaleźliśmy się w biurze
zawodów okazało się ,że większość stanowisk z wydawaniem numerków jest pusta
,oprócz jednego . Tego mojego w kategorii 50 . Dlatego mogłem od razu zorientować
się z kim mi przyjdzie rywalizować w kategorii. Pierwsze miejsce uleciało migiem wraz z pojawieniem
się kolegi Marka Dzięgielewskiego i pomimo ,że pozostali rywale też stawiają
wysoko poprzeczkę, to jednak przy odrobinie szczęścia i sprężeniu się są do
ogrania.
Przyszło tylko czekać na start, by rozpocząć rywalizację. Na pół
godziny przed startem postanowiliśmy trochę się rozruszać w postaci przebieżki
po początkowej części trasy. Warunki pogodowe okazały się wręcz idealne jak na
tę porę roku, bądź co bądź w końcu to zima, a tu bez śniegu i temperatura w
granicach 6 stopni i niemalże bezwietrznie. Jako że jesteśmy w cyklu
treningowym pod Półmaraton w Wiązownej nie czuliśmy specjalnej świeżości, a
starty próbujemy właśnie wplatać trochę na siłę do nich. Dlatego po zaliczeniu
wyścigu mieliśmy w planie do zaliczenia jeszcze raz pętelkę po trasie, bo
wyścig odbywa się na dwu pętlach.
Teraz jak w ubiegłym roku po obiegnięciu runku
skręcamy w prawo i biegniemy w dół, a jeszcze nie dawno biegaliśmy w lewo, ale
też było w dół. Po jakimś pól kilometrze
od startu skręcamy w lewo i jeszcze trochę biegniemy w zbiegu , co spowodowane
jest spadkiem ku mostkowi pod którym płynie rzeka o znajomej Warszawiakom
nazwie Świder.
Za mostkiem ,jakże by inaczej jest pod górkę . Na razie cały
czas asfaltem , ale po wtoczeniu się prawie na szczyt , skręcamy w lewo , by po
pięćdziesięciu ,góra metrach skończyć z asfaltem i ostro wlecieć w prawo w
gliniastą polną drogę , która tylko tak nas przywitała , bo dalej łata gliniasta
przeszła w piaskowy dukt.
W tej fazie zaliczamy siodełko ,by dobiec do
strzeżonego przez strażaków ostrego zakrętu prawie nawrotki. Tu biegniemy raz
po raz zaliczając tzw. siodełka, czyli góra, dół parokrotnie, by po długim
zbiegu na trawiastą polanę skręcić w prawo.
Dobiegamy do zakrętu w prawo w celu
obiegnięcia sadzawki po czym czeka nas spotkanie z trylinką, czyli betonowy
sposób na drogi z PRL .
Nie cały kilometr i znów ostry zakręt w lewo i jesteśmy
na głównej asfaltówce prowadzącej do centrum. Ale nie ma lekko. Początek po
zakręceniu daje chwilę odetchnąć , by za moment kazać się sprężać , bo jest pod
górkę i z każdym krokiem pod bardziej stromą górkę. Po lewej już na początku
widzimy kościół.
Znów pokonujemy mostek na tej samej rzece, co tłumaczy po nikąd
dalszą stromiznę. Wraz z wtaczaniem się naszym oczom na wprost okazuje się
budynek z dokładnie widocznym napisem Ochotnicza Straż Pożarna, co dla
niewtajemniczonych wygląda jak koniec podbiegania, ale gdzie tam . Trzeba
skęcić lekko w lewo i dalej pod górkę z tym że trochę krócej. I już jesteśmy ma
prostej do rynku. Po pierwszej pętli mkniemy prosto, by po minięciu go ,gnać
dalej na drugą pętlę i z górki. Po drugim kółku natomiast , za kompleksem
remizowo-kinowym skręcamy w rynek i prawie obiegając go kończymy w miejscu
gdzie zaczynaliśmy tyle , że bardziej indywidualnie jednak. Tak wyglądał
przebieg trasy, a jeśli chodzi o wyścig to tuż przed startem zapraszany byłem
przez kolegę Marka do pierwszego rzędu, ale powiedziałem mu że trzeba znać
swoje miejsce w szeregu i pokornie stanąłem za nim oświadczając jednocześnie ,
że nie łudzę się długim oglądaniem jego pleców po starcie. Tak też było .
Ruszyło mi się ciężkawo. Nawet odnosiłem wrażenie , jakbym przeszkadzał jako
spowalniacz w początkowej fazie startowej. Tak było do moment wyjścia na prosta
zbiegową. Tam jeszcze łapałem tempo i na zbiegu do rzeki, około kilometra po
starcie doszedłem kolegę Majewskiego i Kamolę ,bezpośrednich moich rywali. Za
rzeką oczywiście podbieg i byłem ciekawy na jak długo udało mi się ich
wyprzedzić . Uzbrojony w cierpliwość o dystansie dzielącym mnie od nich
dowiedziałem się na strażackiej prawie nawrotce w polu. Odległość była
obiecująca , jednak zarazem to był dopiero początek , początek pierwszej pętli.
Ale ja miałem trzy atuty. Po pierwsze separacja jaką już uzyskałem, po drugie
nie złe samopoczucie i po trzecie zawodnika przed sobą ,którego wziąłem na
celownik i mnie ciągnął. Po prostu było lżej. W trzech czwartych pierwszego
kółka zaproponowałem koledze zmianę w prowadzeniu, a było to jeszcze przed
obieganiem sadzawek. Po wyjściu na prowadzenie wziąłem sobie na cel kolegę ,
który odbił od nas dość daleko i to jeszcze na podbiegu za mostkiem, ale ta
sytuacja i obserwowanie dzielącego nas dystansu jakoś ułatwiło mi kombinowanie
biegu. Kolega którego zmieniłem jednak trochę odpadł ode mnie , przez co, stał się
też motywatorem numer dwa dla mnie, z kolei tym mnie goniącym. Finalnie można powiedzieć ,
że sytuacja wypracowana jeszcze przed kościelnym wbiegiem na pierwszej pętli
została utrzymana do końca. Choć po pierwszym pokonaniu tego podbiegu, mając w
perspektywie , w drugiej pętli powtórkę tego, cienko to widziałem, jednak jak
się okazało nie było tak strasznie i wyścig zakończyłem na dziesiątej pozycji w
open i jako drugi w kategorii wiekowej.
Tak jakby zgodnie z planem. W tym roku
jak się okazało, była największa,bo 192
osobowa frekwencja, jak dotychczas. Po przekroczeniu mety i standardowych moich
poczynaniach wrzuciłem bluzę i wziąłem aparat, bo po dobiegnięciu kolegi
Kazimierza udaliśmy się na jeszcze jedno kółeczko. A wszystko to w ramach jego
planu treningowego. Jako, że było bez ciśnienia to zrobiliśmy kilka fotek
obrazujących przebieg trasy.
Zakończenie tradycyjnie ,jak od paru lat odbywało
się w Sali kinowej przy remizie. Wszystko
przebiegało wedle utartego już schematu z udziałem lokalnych władz i sponsorów
drobnych nagród dla wyróżniających się. Ciekawostką jest to , że ze względu na
pomylenie trasy zdyskwalifikowano jednego zawodnika, prawdopodobnie biegnącego pierwszego.
Szczegółowe wyniki docierają do zawodników w postaci biuletynu, co prawda w
ograniczonej ilości , ale każdy jeszcze na sali kinowej może je poanalizować. Organizatorów trochę zaskoczyła frekwencja i niektórzy będą musieli poczekać na dosłanie
pocztą pamiątkowych medali. Jest to po prostu impreza w dawnym klimacie , że
możesz decyzję o starcie podjąć w dniu startu i nie ma problemu jeśli sami nie
jesteśmy jakimś problemem. Dlatego pamiętając takie klimaty, to miejsce mnie przyciąga.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz