Ta sobota , to drugi
bieg z cyklu Wesołe Górki i zjawiliśmy się nieco poszerzonym składem. Część z
nas ograniczało się na ten dzień tylko do tego biegu, ale Kasia i Waldek
zwijali się i migiem jechali potem na Bieg Wedla na Skaryszaku . Ja tam już biegałem w poprzednich edycjach
także tym razem odpuszczałem tym bardziej ,że na niedzielę szykowałem się na
bieg w Komornicy. Zatem oni plus jeszcze Kazimierz i jego kolega z pracy Daniel
pobiegli na krótszym dystansie, czyli trzy pętle, a ja leciałem wszystko.
Pomimo ,że nazajutrz też czekał start , to tym razem postanowiłem pobiec trochę
ostrzej i już od samego początku starałem trzymać się za czołówką, co nie było
zbyt trudne, gdyż zaczynamy od długiego podbiegu . Na jego końcu trzeba sporo
wyhamować , bo jest ostry dziewięćdziesiąt stopniowy zakręt z możliwością
wyłapania przez siatkę. Tu kawałek prostej i zaraz znów w prawo i długi
podbieg. Tu już zdecydowanie wiedziałem jakie jest moje miejsce w szeregu, choć
starałem się nie tracić kontaktu chociaż wzrokowego z rozciągającą się jednak
czołówką. I właśnie swój wzrok wbiłem w kolegę, a raczej jego plecy , Jacka .
Kalkulacyjnie wiedziałem ,że może być szansa łyknięcia go. Szacunki opierałem
na tym, że w tej edycji lecę szybciej , a z kolei kolaga jest tydzień po Maratonie Bieszczadzkim i pomimo ,że jest
wytrawnym biegaczem, to wiem z autopsji, że takie eskapady są wyczerpujące i
dzięki temu moje szanse na wyprzedzenie wzrastają. Jednak specjalnie nie szarpałem się.
Podzieliłem wyścig na naturalne pięć etapów i obserwowałem ,co się wydarzy. Jak
dobrze pamiętam na trzeciej pętli zdecydowanie zbliżyłem się do kolegi i
wyprzedziłem go. Cały czas byłem ciekaw, czy to tylko takie chwilowe zwolnienie
przez niego , czy nie. Jednak jak się
okazało, do końca udało mi się dowieźć
wypracowaną pozycję. Czas poprawiłem znacznie , ale jeśli chodzi o
lokatę ,to przesunąłem się tylko o jedno oczko z pozycji siódmej na szóstą. To
mnie jednak satysfakcjonowało, tym bardziej, że w niedzielę zaplanowaliśmy
start w pierwszym biegu z cyklu Wieliszewski Krosing . Tym razem w Komornicy
nad Narwią.
I jak zamierzaliśmy ,tak się tam pojawiliśmy. Tu czekał na nas
dystans lekko ponad 7 kilometrów. Przed nami na podwójnie wydłużonej trasie
rywalizowali rowerzyści w MTB. Aurę mieliśmy podobna jak w sobotę , czyli lekko
zimową, bo trochę wcześniej spadłego śniegu i temperatura około zera. Kto miał
trudności z dokonaniem rozgrzewki mógł wesprzeć ją temperaturą ogniska na
stadionie , z którego startowaliśmy, jak i na którym mieliśmy finiszować. Sam start odbywał się łukiem w lewo z momentalnym
opuszczeniem płyty obiektu , by niebawem wbiec na wał przeciw powodziowy.
Pomimo ,że przestrzeń spora to na jakieś wyprzedzanie za wiele miejsca nie
było, a tu dobrze było wypracować sobie pozycję do dalszej rywalizacji.
W
momencie startu uruchomiłem swój stoper, tak pro forma , bo byłem bez opaski
pulsometru poza tym na trasie nie było oznaczonych kilometrów, zatem
interesował mnie tylko wynik końcowy , czyli bez dodatkowych analiz. Po zbiegu
z wału resztę kontynuowaliśmy ścieżkami i duktami leśnymi, jednak świetnie oznaczonymi. Miałem przed sobą
cztero, pięcioosobową grupę, którą pomimo wszystko planowałem dogonić.
Rozłożyłem to jednak w czasie i bez parcia, bo w końcu w nogach były sobotnie
górki. Grupka jednak rozerwała się i stopniowo indywidualnie po kolei każdego z
nich doganiałem. Oprócz jednego zdaje się Michała , który na Chomiczówce też mi
dołożył doganiając mnie na ostatniej pętli. Wiedziałem zatem, że mocny zawodnik
i gonimy , ale bez zadęcia, trzymając swoje tempo. Jednak tak biegliśmy i
biegliśmy i co raz, jak był jakiś zakręt to już wizualizowałem sobie przy
szkolne leśne osiedle i zaraz stadion z finiszem. Jednak to nie następowało, a
ja czułem się jakby coraz bardziej zmęczony i znużony, ale cały czas w tempie.
Nie przyszło mi jednak do głowy , by choć zerknąć na zegarek. Analizuję to tak
teraz. Jakiś chyba trans to był, czy co. Biec, biec i biec byle do końca . W
pewnym momencie zacząłem wyprzedzać osoby biegnące
dość lightowo .
Przemknęło mi wtedy przez głowę ,że pewno, jakaś specjalna
trasa dla nich była , może wystartowali po nas. Sam nie wiem skąd takie
dywagacje mi się narzucały, które dość szybko porzuciłem, gdy dojrzałem zawodnika
biegnącego zdecydowanie w innym stylu ale słabnącego . To zmobilizowało mnie ,
co by ogarnąć się i spróbować go dogonić , co udało się . Za chwilę rozpoznałem
teren, który od pewnego czasu sobie wizualizowałem. Po ścieżkowej serpentynie
okazał się przesmyk przez furtkę, a raczej tylko słupki po niej i już wiedziałem , a nawet widziałem krótką prostą
na stadion. Zmotywowany wpadam na stadion, a tu trochę mijanki lightowych
biegaczy i biegaczek. Próbuję się spinać ,zdając sobie sprawę ,że wyprzedzony
raczej ambicjonalnie nie odpuści, a i czułem jego oddech na plecach.
Jako ,że
finisz nie jest moja mocną stroną to jednak na samej końcówce zostałem
wyprzedzony. No cóż, się powalczyło, ale tak bywa. Tuż za metą podszedł do mnie
kolega Marek Dzięgielewski ( najostrzejszy zawodnik z mojej kategorii jakiego
znam ) i pyta : Też biegłeś czternastkę ? Zerknąłem wtedy na zatrzymany stoper
i widzę wynik 54:27, co jednoznacznie wskazywało, że na bank siódemka to nie
była. Za chwilę właśnie zacząłem się zastanawiać ,co to było , że wcześniej
,biegnąc nie spojrzałem ani raz na zegarek, co wiele by mi powiedziało, a parę
symptomów to sugerowało jednak ja znajdowałem wyścigowo swoje wytłumaczenie na
nie. Wystąpiło tu zjawisko nie
ograniczania się technologią i monitoringiem. Co innego jak ktoś biegł z chronometrem
z full opcją , a jak one to mają, same poprzez sygnalizatory akustyczne
zmuszają do zerknięć i te osoby szybko, aczkolwiek dopiero w drugiej części
dystansu, zorientowały się ,że biegną
więcej niż planowali. Oczywiście wszystko się wyjaśniło, a faktycznie dużo
mniejsza stawka wyścigu pobiegła ten zadeklarowany pierwotnie dystans. Byli to
ci , którzy biegli za Panem Pawłem ,Wójtem Wieliszewa. To on skorygował trasę ,
czego nie dokonali, nie wiedząc czemu zabezpieczający trasę strażacy. Może , by
dokonał tego wcześniej , ale brał udział w rywalizacji rowerowej i miał prawo
być trochę zmęczony. Jednak , jak sądzę , nikt nie może mieć pretensji z tego
powodu. Tym bardziej, że zawody są za free, co według mnie załatwia wszystko, a
wielu sprawdziło się na dystansie z którym wcześniej może nie mieli odwagi się zmierzyć,
czy tak jak my nie planowaliśmy na ten dzień, co okazało się dodatkowym sprawdzianem
przez zaskoczenie ,a przecież nie celowe. Kto zabezpieczał taką trasę ,w takim
czasie tym bardziej będzie wyrozumiały dla całej sytuacji. My oczywiście i tak
pojawimy się na następnej edycji licząc na kolejne niespodzianki ;) .
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz