Jak to
bywa na tej edycji miało mnie nie być. No , ale kolega Kazimierz z racji
poważnej uroczystości rodzinnej nie miał innego wyjścia tylko szukał chętnego
na swój dużo wcześniej opłacony pakiet startowy. Po złożonej ofercie z jego
strony i nie długim namyśle z mojej stało się tak, że pojawiłem się na kolejnej
z rzędu edycji Półmaratonu Powiatu Warszawskiego Zachodniego . Mogłem zatem nadal śledzić jak owa impreza
ewoluuje i stwierdzić mogę , że cały czas idzie ku lepszemu i dlatego jak
zdrowie pozwoli to piątą edycję zliczę już zupełnie planowo. Pięknieje sala w której odbieraliśmy pakiety
, a i trawa na sąsiedniej łące pretendującej do miana boiska zapewne też tym
razem była jakby równiej przystrzyżona . Pogoda natomiast , co edycja jest
przemienna i w przyszłym roku śmiem wyrokować , że będzie słonecznie i będziemy
biegli po pozytywnie zmodernizowanej trasie tegorocznej.
Tu należy się duży
plus dla organizatorów, że słuchają opinii z zewnątrz jak i lokalnych biegaczy,
bo profil i wytyczenie trasy prawie jak pod mistrzostwa Polski. Jedynie z
powodu aury było ślisko na nawrocie w agrafce. Prawdopodobnie zdarzył się jakiś
upadek, bo gdy ja z kolegą Pawłem, lokalnym śmigaczem zbliżając się do niej
dostaliśmy wcześniej informację od obsługi , by na ten element trasy uważać.
Ale takiego psikusa zrobiła mżawka siąpiąca od rana, choć ze słabym natężeniem.
Nie wiem jak innym, ale dla mnie nie miała ona większego działania
przeszkadzającego. Jak wspomniałem na agrafce biegłem z kolegą Pawłem a był to
gdzieś 16 kilometr i już tak do końca ciągnęliśmy w duecie, a w zasadzie to ja
ciągnąłem się za kolegą. Jeszcze do 13 kilometra stanowiliśmy fajną grupę
pięcioosobową . Później cztero, by w końcu zostać we dwóch. Ja nie skupiałem
się na tempie , choć po piątym i dziesiątym kilometrze zerknąłem na stoper i
mając w pamięci pomiary z Półmaratonu „Cudu” wiedziałem, że jak uda się
dociągnąć tak do końca to będzie super rehabilitacja po tamtym niedawnym
występie. Tak też się stało, kolega przed ostatnim lekkim zakrętem na prostą do
mety zdecydowanie przydusił gaz i oderwał się ode mnie pomimo że próbowałem
zminimalizować powstającą separację między nami. Udało mi się to jedyni
ograniczyć do dziesięciosekundowej straty za kolegą. Być może gdybym nie
kalkulował i nie obawiał się jakiegoś skurczu , choć symptomów o dziwo przy tej
pogodzie nie było, to bym się może spiął lepiej.
A kolega nawet nie z mojej
kategorii , to stało się tak jak stało, choć jednak motywował mnie wynik dla
drużyny. Jak się później okazało, w
wyniku przepisywanek danych personalnych, wklepywacz popełnił błędy literowe w nazwie przy moim zgłoszeniu i mój rezultat
nie sumował się . Ale żalu nie było, bo i tak, zabrakło by paru sekund do
szczęścia na pudło. Nie wiem jak było w stawce biegacz za nami, ale my raczej
nie mieliśmy kłopotów z pobieraniem napoi, z czego trzykrotnie , co prawda
symbolicznie, ale korzystałem. Wzięte na wszelki wypadek odżywki okazały się
zupełni zbyteczne. Tak na marginesie nasuwa się taki wniosek, że przy
półmaratonie jak coś nie idzie ,to w moim przypadku dodatkowe wspomaganie nie
zawsze pomoże. Jest to zapewne zależne od kompilacji pogody, formy, dyspozycji
dnia i może czegoś tam jeszcze ? Tak czy owak , czas poniżej 1:20 daje dobre
nadzieje na następne starty , a wygrana w kategorii wiekowej w dzisiejszej
stawce działa podbudowywująco i zachęca do pracy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz