Po ostatnim starcie w 64 Parkrun na Skaryszku, kiedy to
trochę filmowaliśmy nasze poczynania , udało mi się dobiec na pierwszej
pozycji. Jak sądzę wyjazdy wakacyjne zdziałały cuda i przyczyniły się do tego .
Rozrzedzona frekwencja zrobiła swoje. Ten start jak i poprzednie jest
kontynuacją eksperymentu, jak rodzaj obciążeń treningowych mijającego tygodnia
przekłada się na szybkie ściganie na dystansie 5 kilometrów. Z pośród stawki
zgromadzonej na starcie dała mi się
zauważyć twarz nowego zawodnika w profesjonalnej stylizacji , co zasiało we
mnie , może nie koniecznie niepokój, ale myślenie i kombinowanie już przed
startem. Pogoda standardowa ,ciepło i duszno. Pomimo rzucanego cienia przez
parkowy drzewostan łatwo nie było ,gdyż zarośla skutecznie ograniczały ruch
powietrza. Tuż po starcie intuicyjnie od razu wczułem się w swoje tempo. Plan
zakładał przybliżenie się do 17:30 na koniec . Przez chwilę biegłem samotnie,
ale po minięciu pomnika już miałem towarzystwo. Jak się później okazało to był
kolega, którego lustrowałem na początku, ale w trakcie biegu mogłem tylko
przypuszczać ,że to on, gdyż jak krótki południowy cień podążał za mną, a
raczej przy mnie ,bo kilkakrotnie stuknęliśmy się na trasie, z tej bliskośc,i
przedramionami. Ja będąc w ruchu wahadłowym do tyłu ,a on do przodu. Był lekko
z tyłu i boku. Dopiero na około 1 km przed metą kolega zaatakował i wyprzedził
mnie potwierdzając moje wcześniejsze przypuszczenia co do jego osoby.
W tym
dniu nie było mnie jednak stać na odparcie tego ataku, choć próbować
próbowałem, ale nie wyszło. Kolega na mecie był przede mną 8 sekund. Ma kolega
warunki ,podbudowę i fajniejsze lata od moich to wygrał , ale biegnąc sam
raczej takiego wyniku w postaci 17:41 bym nie osiągnął, także dzięki mu za to. Fotki tym razem robił niemiecki kolega Iwony Tobias ,z którym zapewne wróciła z zagranicznych wakacyjnych wojaży, oraz kilka z telefonu mojej żony przybyłej na koncówkę imprezy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz