Postanowiłem
się tu pojawić trochę za namową kolegi Kazimierza, a potem trochę z chęci
stanięcia na podium, oczywiście w kategorii wiekowej, w tej imprezie. Oprócz
namowy były oczywiście wspólne treningi , ale wg. planu wyszperanego przez
kolegę. Ja oczywiście niektóre elementy modyfikowałem pod swój poziom, ale
sporą część mogliśmy realizować wspólnie , co zdecydowanie ułatwiało i
uatrakcyjniało treningi. W Wiązownej miałem okazję startować parę razy i
doświadczać i wspominać głównie to , z czego ten wyścig słynął i czym zachodził
w pamięć wielu uczestnikom. Mianowicie przylgnęło do niego określenie w mordę wind.
Dlatego, gdyż dużą część dystansu pokonuje się wśród odkrytych pól, a w tym
późno zimowym okresie potrafiło być i zimno i mokro, to na dodatek uciążliwie
wiało w twarz . Wiało tak specyficznie, że po wykonaniu w połowie dystansu
nawrotki sytuacja na określonym odcinku niestety nie ulegała wbrew pozorom
poprawie. I tego obawiałem się najbardziej. Człowiek z wiekiem staje się trochę
bardziej wygodny i marudny. No i jakby na moje życzenie dzień startu okazał się
wyjątkowo łagodnym , jak na tę porę roku i to miejsce. Temperatura w momencie
startu około 6 stopni, a i czasem uśmiechało się słoneczko, no i nie było tego
dmuchania.
Można powiedzieć , że po pewnym regresie , spowodowanym głównie
zaporowemu wpisowemu, jakiemu ulegała ostatnimi laty ta impreza wszystko uległo
poprawie. Dlatego też i mnie tam ostatni
brakowało. Jako ,że planowałem powalczyć w wiekówce, to poddałem wcześniej
analizie listę startową , by wiedzieć czego się spodziewać i znalazłem dwóch
znajomych mi zawodników z którymi poważnie przyjdzie mi się liczyć. To był
kolega Zenon z Kielc i kolega Mariusz z Kobyłki. Na starcie szybko odnalazłem
się z Zenkiem , natomiast nie wypatrzyłem Mariusza, ale to i tak wystarczało. Z
racji planowanego czasu , około 1:20 , stałem blisko startu, ale i tak po
ruszeniu trzeba było uważać na przetasowania, a ja dodatkowo miałem an
celowniku kolegę z Kielc. Początkowo biegłem w dość bliskim dystansie za nim.
Przy oznaczeniu pierwszego kilometra, który udało mi się zauważyć, zerknąłem na
wskazania stopera i 3:36, co jak dla mnie w perspektywie całego dystansu było
za mocno, zatem spokojnie zwolniłem pozwalając na większą separację mojego
rywala. W między czasie dogoniłem zgrabnie biegnącą panią Agnieszkę z Poznania.
Tak się składa ,że miałem okazję poznać w necie poziom jaki reprezentuje,
zdecydowałem się dołączyć do wpólnego pokonywania dystansu. Oczywiście
zapytałem się , czy nie będę przeszkadzał i uzyskawszy zgodę zastanawiałem się
jak długo będziemy razem ? Muszę
powiedzieć , że biegło mi się dość swobodnie i nawet dość sprawnie pokonać
wzniesienia przed nawrotem. Zbliżając się do nawrotu można było zdobyć przegląd
sytuacji , co się dzieje i jak układa przed nami. Mój rywal , niestety miał
przewagę około 150 m. Jednak nie traciłem nadziei ,tym bardziej, że nie odczuwałem
jakiś złych symptomów i nadal noga szła równo. Około 12 kilometra zauważyłem ,
że moja partnerka z trasy zaczęła się spinać i odbiła ode mnie zwiększając
stopniowo przewagę. Na pocieszenie widziałem , że plecy ściganego kolegi jakby
były nieco bliżej, co mobilizowało mnie dalej. Mogłem zaobserwować jak pani
Agnieszka łyknęła też kolegę, czego jej pozazdrościłem i dalej robiłem swoje
widząc, że jakiś go kryzys dopadał.
Jednak na około 2 kilometrów do mety o
świeżości to i ja mogłem tylko marzyć, ale nadal ciągnąłem by jak najmniejszą
mieć stratę , bo o dogonieniu raczej nie było mowy realnie biorąc moje
możliwości tego momentu. No chyba żeby kolega padł ! Ale jak znam jego to nie
wchodziło w rachubę. Na tym ostatnim odcinku zdublowaliśmy jeszcze jednego
sponiewieranego zawodnika, by już samotnie , bo w dużej separacji wpadać na
metę ze swoimi rezultatami.
Na mijanym zegarze przy mecie kątem oka zauważyłem
, że podstawowy plan zejścia poniżej 1:20 został osiągnięty. Moje
przypuszczenia , co do lokaty w kategorii wiekowej i z podaniem precyzyjnego
czasu 1:19,32 potwierdził sms. Z kolegą
przegrałem 18 sekund. Po analizie , w drugiej części cały czas niwelowałem
stratę jednak zbyt wolno, ale łatwo to teraz stwierdzić. Oprócz osobistej
satysfakcji , była też koleżeńska, bo koleżanka Patrycja Bereznowska z kolei
wygrała swoja kategorię wiekową, chyba nawet z życiówką. Kolega Kazimierz też
plan zrealizował rozmieniając zdecydowanie 1.30. Zadowoleni byli też ziomkowie,
startujący na dystansie 5 km, co rozgrywano chwilę po naszym starcie.
Tu nasza koleżanka
Ewa Chreścionko, zrobiła życiówkę 16:45 gwarantującą wygraną w kategorii pań.
Podsumowując za całokształt, impreza
stała się godną polecenia szczególnie , że jest na początku sezonu, a po dwóch
spadkowych frekwencyjnie edycjach w tym roku odnotowano zdecydowany jej wzrost. Czyli można ? Można !
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz