Plany na ten weekend były spore i ambitne. W sobotę mocne
ściganie na Falenicy po zalesionej wydmie na dystansie 10 km, a w niedzielę
kolejny start w City Trial na 5 km. Wszystkie te plany, jednak rozwiał nagły
atak lumbago, tak to określę nagłą niedyspozycję mojego lędźwiowego odcinka
kręgosłupa. Stało się to nagle, rano w sobotę. Podejrzane jest złe schylenie
się po plecak. Mimo to łudziłem się ,że
coś się zmieni, a może dolegliwość nie będzie na tyle uciążliwa ,by zniweczyć
mój start. Dlatego nie odwoływałem kolegi Kazimierza, którego to autem mieliśmy
udać się na zawody. Kolega zauważył już przy moim wsiadaniu do auta ,że jest
coś nie tak. Naświetliłem mu temat i kiedy dotarliśmy na miejsce, do szkoły,
gdzie od lat zlokalizowane jest biuro, odebraliśmy numery, po czym w
samochodzie przebraliśmy się i przypięliśmy numerki. Postanowiłem dokonać
ostatecznego sprawdzianu mojej dyspozycji i po lekkiej przebieżce w uciążliwych
nerwobólach wiedziałem, że z mojego startu nici ,tym bardziej, że tu masa
podbiegów i tyleż samo zbiegów. Koledze oznajmiłem, że uruchamiam awaryjny plan
działania, ogacam się i będę robił fotki swoim rezerwowym kompaktem, którego na
szczęście tym razem nie zapomniałem. Pokonany przez lumbago wtoczyłem się na
pierwszy podbieg, by zrobić kilka fotek startowych.
Tam spotkałem koleżankę
Dorotę z portalu maratończyk.pl jakby od kilku lat nadworną fotografkę tej
imprezy dlatego znając jej profesjonalizm w tym temacie nie wysilałem się ze
swoją rolą fotoreportera. Jednak kilka fotek starałem się wykonać pod kątem
biegnących znajomych. Okazało się to nie łatwym założeniem przy takiej masie
startujących. Tak na oko śmiem przypuszczać, że tym razem liczebność jeśli nie
była rekordowa to bardzo jej bliska. Tu naszła mnie taka refleksja, jak to
poszło do przodu, bo kiedy byłem na pierwszej edycji to nie było nawet
czterdziestu osób, a teraz ? No właśnie . Dlatego też organizatorzy wprowadzili
krótsze dystanse, czyli jedna i dwie pętle oprócz tych trzech na dychę. A i
start na długim dystansie też podzielony jest na część szybszą i wolniejszą .
Pierwszy raz byłem obserwatorem .
Doszedłem w wyniku tego do wniosku, że raczej mój występ w następnym biegu,
o ile dyspozycja pozwoli, raczej potraktuję jako 2xT , czyli treningowo i
towarzysko. Wąska głównie i ciężka trasa mnie do tego przekonuje , by nie
narobić sobie jakiegoś kontuzyjnego bigosu. Wyjątkowo dziwnie się czułem wśród
zziajanych kończących zawodników, podsumowujących swoje występy. Pewnych rzeczy nie przeskoczysz i trzeba
wyciągać wnioski i przyjmować temat z pokorą.
Przedkładam wielkie nadzieje, że drugi bieg uda mi się chociaż zaliczyć
w dobrej kondycji. Tym bardziej, że zasilam drużynę Dream Run pod przewodnictwem kolegi Artura Jabłońskiego, który swój powrót do przygody biegowej przechodził przez nasz klub. Taki koleżeński szacher macher, na który przystąpił też kolega Kazimierz.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz