To nie był mój pierwszy raz na tej trasie, choć nie pamiętam
czy wersję mikołajkową też zaliczałem, ale wiem ,że udawało mi się stawać tu na
podium i chyba nie tylko w klasyfikacji wiekowej. Tym razem na wiele nie
liczyłem i każda lokata na podium w wiekówce, wielce by mnie satysfakcjonowała.
Lokalizacja imprezy lepsza być nie może. Dziecinnie prosty dojazd ze wszystkich
stron. Biuro zlokalizowane w szkole ,odległej od miejsca startu może 300 metrów.
Szkoła jest w mieście ,a start już w kompleksie leśnym. Tylko pozazdrościć
mieszkańcom takich warunków, jak spadnie śnieg to mogą w świetnej scenerii
leśnego kompleksu pośmigać na biegówkach. Tym razem choć to grudzień, aura
oszczędziła biegaczom trudu brnięcia w śniegu , a i temperatura oscylowała
około zera . Dystans to 11,600 przy czym to dla facetów , bo babeczki lecą
jedną pętlę ,czyli połowę. Takie ustalenia regulaminowe, które wskazywały ,że
przed startem głównym o godzinie 12, było kilka startów młodzieży w podziale na
kategorie wiekowe i odpowiednio dostosowane dystanse. Czyli działo się tam jak
zwykle dużo biegowego wcześniej. My załapaliśmy się na końcówkę tych
najstarszych, co uwieczniłem na fotkach i chłopaki trochę mnie zakompleksiali swoimi
fryzurami jakby biegli prosto od fryzjera.
Dlatego zastosowałem czepeczkowe maskowanie.
Oczekując na start mieliśmy bezpieczny zapas czasowy i ociągając się z
rozgrzewką mieliśmy przyjemność przywitać się z naszą koleżanką Ewą i
sympatyczną Panią Mikołajową, a może Śnieżynką ? Z wrażenia nie dopytaliśmy, ale
nasze morale zostało zdecydowanie podniesione.
Oprócz mnie ,Kazimierza i Pawła „Siekierka”
dojechał kolega Kamil z ciocią Katarzyną, która z biegu , a raczej startu na
start rozkręca się coraz bardziej zaliczając podium. Jednak w ramach rozgrzewki
postanowiliśmy trochę przebiec się po trasie i okazało się , że ostatnie mroźne
dni ścisnęły mokry piasek tych duktów w postaci muldowatych wybrzuszeń po
których trochę mało komfortowo się biegło, a i standardowe korzonki też trzeba
było mieć na baczności. Ale jak to niejednokrotnie powtarzam te trudności będą dotyczyły
wszystkich , co będą chcieli zaliczyć tę trasę. Trasa to taka dłuuuuuga prosta
duktem leśnym potem ze skrętem w prawo i po chwili znaczącym podbiegiem. Potem
znów w prawo i znów prosta, ale zdecydowanie krótsza z której zakręt w prawo i
kółeczko się zamyka. Po około pół kilometrze dobiegamy do tej pierwszej prostej
i tu zakręt ,ale w lewo by dobiec do mety gdzie poprowadzono nawrotkę do zaliczenia
drugiej pętli, oczywiście dla facetów, bo babki miały lżej. Gdy dobiegałem do
nawrotu to wiedziałem , że pierwsza trójka dziewczyn jest już na mecie.
Widziałem , naszą koleżankę Ewę zwieszoną na barierce , co oznaczało, że wiele
ją kosztowała walka, jak się okazało o trzecią lokatę w open pań, ale i tak szacun.
Ja tu nic po pajacować nie mogłem, bo po ostatnich potyczkach ze zdrowiem,
dyspozycja trudna do określenia. Biegłem raczej równym tempem z oczekiwaniem co
z tego wyjdzie. Wielkiego sortowania zawodników z mojej perspektywy raczej nie
było. Jeszcze około kilometra łyknął mnie Sebastian P. Potem tego samego
dokonał Arek M. ,spóźnialski na start, ale nie przeszkodziło mu to wygrać w
klasyfikacji lokalnej.
Sebastiana z resztą też minął, a ja cały czas łudziłem
się , że go dojdę, ale nic z tego, choć to mnie trochę nakręcało, a dwóch
kolegów za mną trochę cisnęło w tym kolega Nowocień z mojej kategorii, to i
dobrze się składało. Jak już skompletowaliśmy się na mecie to w ramach
ochłonięcia udaliśmy się pod szkołę , by skorzystać z gorącego posiłku. Był
wybór z pośród dwóch pozycji daniowych i my postawiliśmy ma makaron z gulaszem
wieprzowym i to był strzał w dziesiątkę, choć makaron nie był w stylu włoskim,
ale za to nie męczyliśmy się z gryzieniem. Po przegryzce ekwilibrystycznie
dokonaliśmy przebrania się i wróciliśmy pod szkołę ,gzie stało podium i stół z
pucharami. Zawody wygrał Emil Dobrowolski ( drugi w tegorocznym Maratonie
Poznańskim ), mój czarny koń tej rywalizacji jak tylko go spotkałem przy
odbieraniu pakietu.
Pakiet ,tu można było sobie wybrać , czy się chce z
koszulką ,czy bez co wiązało się ze zróżnicowaną opłatą . Trafne rozwiązanie w
przypadku jeśli ktoś nie kolekcjonuje już takich pamiątek po biegowych.
Wracając do podium pierwsza pani to Ania Szyszka
, łatwo kojarzona z biegiem w Garwolinie ;).
Potem były kategorie i nasza pani
Kasia ogarnęła swoją , a idąc za jej przykładem ogarnąłem wbrew pesymistycznym
oczekiwaniom swoją.
Ogarnięcie polegało oczywiście na satysfakcji, uznaniu,
chwalę i choince pucharowej na pamiątkę. Słońce do końca dnia nie wyszło, ale
za to my wracaliśmy rozpromienieni po startowymi endorfinami i nie tylko.
Z nami wracała
Ola Klimczak z tatą , która po sezonie rowerowym startuje trochę biegowo.
Powrót nam śmignął migiem, przy dyskusji o jakości sportu i obiektów naszego
powiatu. Jest wiele do zrobienia ,jednak.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz